Program, tüm faaliyetlerin merkezine “inşaat” [Bau] yerleştirir. Ancak mimarlıkta düzenli bir kurs ancak 1927'de Bauhaus'ta tanıtıldı. Mimarlık dersine sadece en yetenekli öğrenciler kabul edildi. Çalışmalarının başında, belirli bir hedefi olmayan renk, şekil ve malzemelerle deney yapabildikleri so- denilen ön kursta bir yıllık temel eğitim aldılar. Bireysel uygunluklarına bağlı olarak, bunu atölyelerde ve beraberindeki disiplinlerde pratik çalışmalar izledi. Atölyelere “çırak” olarak giren öğrenciler, belirli bir süre içinde “çıraklık” sınavlarına girerlerdi.
Bauhaus'ta öğretimin yapısını gösteren kavramsal diyagram, Walter Gropius, 1922.
Bu tür bir yapıya sahip eğitim kursları benzeri görülmemişti ve başlangıçta Gropius tarafından tamamen yeni geliştirilmesi gerekiyordu. Bauhaus'un bakış açılarının gelişimi için öğretmenlerin seçimi daha da belirleyiciydi. Gropius, bu amaç için ünlü avangard sanatçıların desteğini kazanmayı başardı. Weimar'da öğretimi “iş ustaları” – eğitimli zanaatkarlarla birlikte “form ustaları” olarak gerçekleştirdiler.
Başlangıç olarak, atölye çalışmalarının neredeyse tamamı, ön kurs gibi, Johannes Itten'den biçimlendirici bir şekilde etkilenmiştir. Geleneksel sanat akademilerinde hala yapıldığı gibi, öğrencilerin modellerden kopya almalarını sağlamak yerine, onları kendi öznel algılarına dayalı kendi yaratıcı tasarımlarını üretmeye teşvik etti. Ön derste malzeme özelliklerinin, kompozisyonun ve renk teorisinin temellerini öğretti. Itten'in ayrılmasından sonra ön kurs László Moholy-Nagy ve Josef Albers arasında bölündü. Moholy-Nagy, vurguyu sanatsal konulardan teknik konulara kaydırdı ve inşaat, denge ve malzemeler üzerine alıştırmalar geliştirdi. Albers, öğrencileri zanaat teknikleri ve en önemli malzemelerin uygun kullanımı ile tanıştırmaktan sorumluydu.
Ön kursun ötesinde, Paul Klee ve Wassily Kandinsky, diğerleri arasında, form ve renk teorisi üzerine öğretim çalışmalarını denetledi ve tamamladı ve Oskar Schlemmer insan vücudunun analizini ve tasvirini öğretti. Ayrıca matematik ve yapı malzemeleri gibi sanatsal olmayan disiplinlerde dersler verildi.
Ustaların neredeyse tamamı kolejle birlikte Dessau'ya taşındı. Eski öğrenciler, genç ustalar olarak atölyelerin yönetimini devraldı: Marcel Breuer marangozluk atölyesine, Herbert Bayer baskı ve reklam atölyesine, duvar resmi atölyesine Hinnerk Scheper, heykel atölyesine Joost Schmidt ve dokuma atölyesine Gunta Stölzl başkanlık etti. Eğitime ek olarak, ilan edilen hedef artık “özellikle ev inşaatı ve iç dekorasyon için pratik deneysel çalışmalar yapmak, ayrıca sanayi ve el sanatları uzmanları için model türleri geliştirmek” idi. Endüstriyel imalat için prototipler geliştirmek ve geniş alıcı katmanlarının niteliksel olarak yüksek standartlı ancak uygun fiyatlı ürünler satın almasını mümkün kılmak amacıyla atölyelerde geniş bir temelde teknik ve resmi deneyler gerçekleştirilmiştir. Teorik öğretim daha geniş bir temele yerleştirildi ve mühendislik, psikoloji, işletme ekonomisi ve diğer konular öğretim programına dahil edildi. Artık yüksek lisanslara profesör deniyordu ve öğrenciler Bauhaus diploması aldılar.
Üçüncü Direktör Ludwig Mies van der Rohe yönetiminde Bauhaus nihayetinde mimarlık için bir tür teknoloji kolejine dönüştü. Mies van der Rohe atölyelerdeki çalışmanın yapısını ve önemini azalttı. Sanat ve atölye bölümü artık esas olarak çağdaş yapıları ve malzemeleri kullanan daha güncel bir mimari biçimi geliştirmek için zemin ve oryantasyon görevi gördü.
https://www.getty.edu/research/exhibitions_events/exhibitions/bauhaus/new_artist/history/principles_curriculum/
https://uxplanet.org/learning-in-the-bauhaus-school-five-lessons-for-todays-designers-and-five-ways-the-web-still-is-64f2985ce811
